a:

Klasik iktisat teorisi, bir emtia ya da hizmet için talep artarsa, fiyatlar buna göre yükselip, kamu taleplerini karşılamak için üretimleri artıracaktır. Klasik teori, mikroekonomi ve makroekonomi arasında ayrım yapmadı. Bununla birlikte, 1930'ların Büyük Bunalım döneminde, makroekonomi belirgin bir dengesizlik içindeydi. Bu, John Maynard Keynes'in 1936'da "İstihdam, Faiz ve Para Genel Teorisini" yazmasına yol açtı. Makroekonomi alanını mikro ekonomiden ayıran büyük rol oynamıştır. Teori, bir ekonominin toplam harcamaları ve bunun çıktı ve enflasyon üzerindeki etkileri üzerine odaklanmaktadır.

Keynes, teorisini klasik ekonomik analizdeki boşluklara tepki olarak koyduğunda, Neo-Keynesçilik, Keynes'in teorik varsayımları ile gerçek ekonomik olaylar arasındaki gözlemlenen farklılıklardan kaynaklanmaktadır. Neo-Keynesgil teori, savaş sonrası dönemde ABD'de ağırlıklı olarak ifade edildi ve geliştirildi. Neo-Keynesyenler, tam istihdam kavramına ağırlık vermez; bunun yerine, ekonomik büyüme ve istikrar üzerine odaklanırlar.

Okulun klasik Keynesgil teorisinden bir diğer çıkış noktası, piyasanın doğal olarak dengeye kavuşma kapasitesine sahip olduğunu görmemesiydi. Bu nedenle kapitalist ekonomiye devlet düzenlemeleri getirildi. Klasik Keynesyen teori sadece ara sıra ve dolaylı devlet müdahalesi önermektedir.

Neo-Keynesgillerin pazarın kendinden regülatif olmadığını belirlemelerinin sebepleri çok çeşitli idi. Birincisi, tekeller olabilir, bu da piyasanın saf anlamda rekabetçi olmadığı anlamına gelir. Bu, aynı zamanda, bazı şirketlerin fiyat ayarlamada takdir yetkisine sahip olduğu ve halkın taleplerini karşılamak için dalgalanma dönemlerinde fiyatları düşürmek veya artırmak istemeyebileceği anlamına gelir. İşgücü piyasaları da kusurludur. İkincisi, sendikalar ve diğer şirketler kişisel koşullara göre hareket edebilmekte ve ekonominin fiili koşullarını yansıtmayan ücretlerde durgunluğa neden olabilmektedir. Üçüncüsü, reel faiz oranları, makroekonomide geçici istikrarsızlıktan kaçınmak için para otoriteleri oranları ayarladığı için, doğal faiz oranlarından ayrılabilir.

1960'larda Neo-Keynesçilik, makroekonominin daha yakından bağlı olduğu mikroekonomik temelleri incelemeye başladı. Bu, mikroekonomi ile makroekonomi arasındaki dinamik ilişkinin daha birbirine bağlı incelenmesine yol açtı; bu iki ayrı fakat birbirine bağlı analiz zinciridir. Makroekonomiyi Neo-Keynesyenlerce belirlendiği şekilde önemli ölçüde etkileyebilecek mikroekonominin iki önemli alanı fiyat katılık ve ücret katılıktır.Bu kavramların her ikisi de klasik Keynesçiliğin saf teorik modellerini ortadan kaldıran toplumsal teori ile iç içe geçmiş durumda.

Örneğin, ücret sertliği ve sendikalardan (çeşitli derecelerde başarı elde eden) etkilenen yöneticiler, işçileri, işsizliği en aza indirgeyecek şekilde ücret kesintileri yapmaya ikna etmekte zorlanırken, işçiler daha soyut ilkelerden çok kendi ekonomik koşullarından daha fazla endişelenebilirler. Ücretlerin düşürülmesi de üretkenliği ve moralini azaltabilir, bu da genel olarak daha düşük çıktıya neden olur.