Uluslararası Para Fonu (IMF), üye ülkelere mali yardım ve tavsiye sağlayan uluslararası bir kuruluştur. Bu yazıda, finansal piyasaların dünya çapında yaratılmasına ve gelişmekte olan ülkelerin büyümesine ayrılmaz bir kurum haline gelen organizasyonun temel işlevleri tartışılacaktır.

Ne Yapıyor? IMF, 1945'te Bretton Woods Konferansı'ndan İkinci Dünya Savaşı'nın sonunda doğdu. Büyük Depresyon gibi ekonomik krizlerin önlenmesi için bir ihtiyaçtan yaratılmıştır. Kardeş organizasyonu olan Dünya Bankası ile IMF, dünyadaki en büyük kamu borç kaynağıdır. Birleşmiş Milletlerin uzmanlaşmış bir ajansı olup, 186 üye ülkesi tarafından yönetilmektedir. Üyelik, dış politika yapan ve kuruluşun tüzüklerini kabul eden herhangi bir ülkeye açıktır.

IMF, uluslararası para sisteminin oluşturulması ve sürdürülmesinden sorumludur; bu da, ülkeler arasındaki uluslararası ödemelerin gerçekleştiği sistemdir. Dolayısıyla, yatırımları teşvik etmek ve dengeli küresel ekonomik ticareti teşvik etmek için döviz işlemleri için sistematik bir mekanizma sağlamaya çalışmaktadır.

Bu hedefleri gerçekleştirmek için IMF, bir ülkenin döviz kuru ve hükümetinin bütçesini, para ve kredi yönetimini etkileyen makroekonomik politikalar üzerine odaklanır ve tavsiyelerde bulunur. IMF ayrıca, bir ülkenin finans sektörünü ve düzenleyici politikalarını ve ayrıca işgücü piyasasına ve istihdama ilişkin makroekonomide yapısal politikaları değerlendirecek. Buna ek olarak, bir fon olarak, ödemeler dengesi tutarsızlıklarının düzeltilmesine ihtiyaç duyan uluslara finansal yardım sunabilir. Böylece IMF, ekonomik büyümeyi beslemek ve ülkeler arasında yüksek düzeyde istihdam sağlamakla görevlendirilmiştir.

Nasıl Çalışır? IMF parasını üye ülkeler tarafından ödenen kota aboneliklerinden alır. Her bir kotanın boyutu, her bir hükümetin ekonomisinin büyüklüğüne göre ne kadar ödeyebileceği ile belirlenir. Kota, her ülkenin IMF içindeki ağırlığını ve dolayısıyla oy haklarını ve IMF'den ne kadar finansman alabileceğini belirliyor.

Her ülkenin kotasının yüzde yirmi beşi, IMF üyelerinin serbestçe kullanılabilir para birimleri üzerinde bir talep olduğu özel çekme hakları (SDR) şeklinde ödenmektedir. SDR'lerden önce, Bretton Woods sistemi sabit bir döviz kuruna dayanıyordu ve küresel ekonomik büyümenin finanse edilmesi için yeterli rezervin olmayacağından korkuyordu. Bu nedenle, 1968 yılında IMF, bir tür uluslararası rezerv varlık olan SDR'ler yarattı. Onlar, altın ve ABD doları olan zamanın uluslararası rezervlerini tamamlamak üzere yaratıldılar. SDR para birimi değildir; Üye Devletlerin uluslararası hesapları halletmek için birbirleriyle alışveriş yapabileceği bir birimdir.SDR, IMF üyelerinin serbestçe ticareti yapılan diğer para birimleri karşılığında da kullanılabilir. Bir ülke, bir açığı olduğunda ve uluslararası yükümlülüklerini yerine getirmek için daha fazla dövize ihtiyaç duyduğunda bunu yapabilir.

SDR'nin değeri üye ülkelerin SDR'leri kullanma ve kabul etme yükümlülüklerini yerine getirme taahhüdünde bulunmaları gerçeğidir. Her bir üye ülkeye, ülkenin Fona ne kadar katkıda bulunduğuna (ülke ekonomisinin büyüklüğüne göre) göre belli miktarda SDR tahsis edilir. Bununla birlikte, SDR'ye olan ihtiyaç, büyük ekonomiler sabit döviz kurunu düşürdükçe azaldı ve bunun yerine değişken faizleri tercih etti. IMF muhasebesinin tümünü SDR'lerde yapıyor ve ticari bankalar SDR cinsinden hesapları kabul ediyor. SDR'nin değeri günümüzde ABD Doları, Japon Yeni, Euro ve İngiliz Lirasını kapsayan bir para sepetine göre ayarlanır.

Ülkenin büyüklüğü arttıkça katkısı da artar; Böylece Seychelles Adaları mütevazi bir% 0,004 katkıda bulunurken ABD toplam kotaların yaklaşık% 18'ine katkıda bulunur. IMF tarafından çağrılırsa, bir ülke kontenjanın geri kalanını yerel para biriminde ödeyebilir. IMF, gerekirse, üye ülkelerle yapılan iki ayrı anlaşma ile fon da borçlayabilir. Toplam olarak, kotalarda 212 milyar SDR (290 milyar dolar), borç için 34 milyar SDR (46 milyar dolar) var.

IMF'nin Faydaları
IMF, bireysel ülkeler, bölgeler ve küresel ekonomi için yıllık bazda yürütmekte olduğu gözetim biçiminde yardım sunmaktadır. Bununla birlikte, bir ülke, ekonomisine ani bir şok veya zayıf makroekonomik planlamanın neden olduğu ekonomik kriz ortamında kendisini bulursa maddi yardım isteyebilir. Bir finansal kriz, ülkenin para biriminin ciddi derecede devalüasyona uğramasına veya ülkenin dış rezervlerinin büyük ölçüde tükenmesine neden olacaktır. IMF'nin yardım karşılığında, bir ülkenin genellikle Yapısal Uyum Politikaları (SAP) olarak bilinen ve IMF tarafından izlenen bir ekonomik reform programına başlamaları gerekiyor. IMF Küresel Ekonomik Sorunları Çözebilir mi? IMF'nin parasını ödünç verebileceği daha yaygın olarak uygulanan üç imkan vardır. Bir stand-by anlaşması, genellikle 12 ila 18 ay arasında kısa vadeli ödemeler dengesi finansmanı sağlıyor. Genişletilmiş fon birimi (EFF), ülkelerin belirli bir miktarda para ödeyebileceği, genellikle üç ila dört yıllık bir süre boyunca orta vadeli bir düzenlemedir. EFF, kronik ödeme dengesi eşitsizliklerine neden olan makroekonomide yapısal sorunları ele almayı amaçlıyor. Yapısal sorunlar, mali ve vergi sektörü reformu ve kamu işletmelerinin özelleştirilmesi yoluyla ele alınmaktadır. IMF tarafından sunulan üçüncü ana fakirlik yoksulluğun azaltılması ve büyüme tesisi (PRGF) olarak biliniyor. Adından da anlaşılacağı üzere, ekonomik kalkınmanın temellerini atarken üye ülkelerin en fakir kesimlerinde yoksulluğu azaltmayı hedefliyor. Krediler, özellikle düşük faiz oranları ile yönetilmektedir.(İlgili okumalar için,

Ödemeler Dengesi Nedir? 'nı kontrol edin ) IMF, merkezi planlamadan piyasa ekonomisine geçiş dönemlerinde geçiş ekonomilerine teknik yardım da sunmaktadır. IMF, Asya'daki 1997 mali krizi sırasında Kore için olduğu gibi, çökmüş ekonomilere acil yardımlar da sunuyor. Yerel para birimini artırmak için ülkenin zarar verici bir devalüasyondan kaçınmasına yardımcı olmak için fonlar Kore'nin dış rezervlerine enjekte edildi. Acil durum fonları, doğal bir felaket sonucu ekonomik kriz yaşayan ülkelere de ödünç verilebilir. (Ekonomilerin devletten işletmeye geçiş sürecini serbest piyasalara dönüştürme yöntemlerine daha iyi bir bakış için bkz.

Devlet tarafından işletilen ekonomiler: Kamuya Özel Durumdan . IMF'nin tüm imkânları sürdürülebilir kalkınma yaratmayı amaçlamaktadır yerel nüfuslar tarafından kabul edilecek politikalar oluşturmaya çalışın. Bununla birlikte, IMF bir yardım ajansı değil, bu nedenle tüm krediler, ülkenin SAP'leri uyguladığı ve verdikleri borcunu ödemek için öncelik vermesi koşuluyla verilir. Halihazırda, IMF programlarına giren tüm ülkeler gelişmekte olan, geçiş döneminde olan ve yükselen piyasa ülkeleri (finansal krizle karşı karşıya olan ülkeler).

Herkesin Aynı Görüşüne Sahip Değil

IMF, paralarını SAP'lar biçiminde "ipler bağlı" olarak ödünç verdiğinden birçok kişi ve kuruluşlar faaliyetlerine şiddetle karşı çıkıyorlar. Muhalefet grupları, yapısal düzenlemenin ekonomik başarısızlıkla karşı karşıya olan ülkelere fon dağıtmak için demokratik ve insanlık dışı bir araç olduğunu iddia ediyor. IMF'ye borçlu ülkeler, sıklıkla mali endişeleri sosyal olanları ön plana çıkarmak zorunda kalmaktadırlar. Böylece, ekonomilerini yabancı yatırıma açmaları, kamu işletmelerini özelleştirmeleri ve hükümet harcamalarında tasarruf etmeleri gerektiği için bu ülkeler, eğitim ve sağlık programlarını uygun bir şekilde finanse edemiyor. Dahası, yabancı şirketler çevreye hiç saygısızlık göstererek yerel ucuz işçilikten yararlanarak durumdan istifade ediyorlar. Muhalif gruplar, kalkınmaya yönelik daha genel yaklaşımla yerel olarak yetiştirilen programların bu ekonomilere daha fazla rahatlama sağlayacağını söylüyor. IMF'nin eleştirmenleri, şu an olduğu gibi IMF'nin zenginlerin ve dünyanın yoksul ülkeleri arasındaki çatışmayı daha da derinleştirdiğini söylüyor. Gerçekten de, pek çok ülke borç ve devalüasyonun sarmalını sona erdiremiyor gibi görünüyor. Uluslararası finansal piyasalardaki düşük uluslararası petrol fiyatlarının ve yüksek faiz oranlarının etkisiyle tüm borçlarını temerrüde düşürmenin eşiğinde olduğunu 1982 yılının en meşhur "borç krizi" ne yol açan Meksika, henüz yeteneğini göstermedi. IMF'ye olan ihtiyacı ve yapısal uyum politikalarını sona erdirmek. Bu politikalar, sorunun kökünü gidermediğinden mi? Cevap olarak daha fazla taban çözümü olabilir mi? Bu sorular kolay değil. Ancak, IMF'nin giderek sorunların çözülmesine yardımcı olduktan sonra çıktığı bazı durumlar var.Mısır, IMF'nin yapısal uyum programına giren ve bununla bitirebilen bir ülkeye örnektir.

The Bottom Line

Kalkınmaya yardımcı olmak sürekli gelişen ve dinamik bir gayrettir. Uluslararası sistem, dengeli bir küresel ekonomi yaratmayı amaçlarken, yerel ihtiyaç ve çözümleri ele almaya çalışmalıdır. Öte yandan, başkalarından öğrenme yoluyla elde edilebilecek faydaları görmezden gelemeyiz.