a:

Kapsama oranları bir şirketin borcunu yönetme yeteneğine odaklanırken, serbest nakit akışının şirket değerine oranı esas olarak bir kaldıraç veya öz sermaye çarpanı değerleme yöntemidir. Tek bir spesifik kapsama oranı değil, birkaçı. Yatırımcıların bir şirketin güvenli bir miktarı aşan ve potansiyel olarak sorunlu olan bir borç seviyesi olup olmadığını belirleyebilmesi önemlidir. Bir işletmenin borçları işletme finansmanı aracı olarak kullanması normal bir uygulamadır, ancak bir şirket çok fazla borç kullanıyorsa, borcun yükünü yönetmek zor olabilir. Kapsama oranları, yatırımcıların ve analistlerin bir şirketin borç yükümlülüklerini ne kadar kabiliyetli olduğunu belirlemelerine olanak tanır. Kapsam oranının yüksek olması, bir şirketin ödenmemiş borcunu yönetme ve ödeme kabiliyetine daha fazla sahip olması anlamına gelir. En yaygın kullanıma sahip olan kapsama oranları, varlık kapsama oranı, faiz kapsama oranı ve borç-hizmet kapsama oranını içerir.

Aktif teminat oranı, yatırımcılara bir şirketin borcunu karşılamak için var olan varlıklarından yeterli kar üretme potansiyelini anlamalarını sağlar. Bu oranın arkasındaki fikir, toplam borçlanmadan daha fazla varlığa sahip bir şirketin, gelecekte yükümlülüklerini yerine getirme olasılığının daha yüksek olmasıdır. Varlık teminatı oranı, bir şirketin kısa vadeli yükümlülüklerini maddi varlıklarından çıkarır ve toplamı şirketin borcuna böler.

Faiz oranı, bir şirketin kazançlarını faiz ve vergi öncesi karını, aynı dönem için faiz giderleri ile bölüştürür. Yatırımcı ve analistler için genel bir kural, bir şirketin faiz kapsama oranının 1,5 ya da daha yüksek olmasıdır. Daha düşük oranlar, bir şirketin borcuna hizmet etmekte güçlük çekiyor olabileceğinin bir göstergesidir.

Borç servisinin karşılama oranı, faiz kapsama oranında bir kusur oluşturmaktadır; işletmelerin üç ayda bir ana ödeme yapması gerektiği dikkate alınmaz. Borç-hizmet oranının formülü şirketin net gelirinin ana ödemelerin toplam maliyetinin ve faiz giderinin toplamının bölünmesidir. Yatırımcılar, borç ödeme oranlarını, kabul edilebilir minimum 1'den daha yüksek seviyede tutmayı tercih etmektedirler.

Kurumsal değer oranına (LFCF / EV) bağlı serbest nakit akışı, genellikle düşük değerli şirketleri tanımlamak için kullanılan farklı bir değerleme metriğidir. Bunlar, serbest nakit akışı miktarı şirketin işletme değerinden daha yüksek olan ve daha yüksek bir oranla sonuçlanan şirketlerdir. LFCF / EV, serbest nakit akışı ve işletme değeri kullanılarak iki parçanın birleşimidir.

Serbest nakit akışı, ödenmemiş borcun ödenmesinden sonra mevcut olan serbest nakit akımdır.Bu sayı önemlidir çünkü bir şirketin finansal tablolarında kolayca manipüle edilemeyen bir rakamdır. İşletme değeri, bir şirketin, sahip olunan tüm hisse senetleri de dahil olmak üzere, tercih edilen hisse senetleri, borçlanmayan borçlar ve piyasa değeri gibi toplam değeridir. Nihai rakam nakit varlıkları çıkarır. Serbest nakit akışının işletme değeri ile karşılaştırılması, bir şirketin piyasa değeri veya diğer temel temel değerleme metrikleri ile şirket değerlemesi ile karşılaştırılabilen alternatif bir değerleme imkânı sunar.