a:

Bazı ekonomistler girişimciliği bir üretim faktörü olarak tanımlar, çünkü bir firmanın üretken verimliliğini artırabilir. Girişimcilerin ve girişimciliğin pek çok farklı tanımları mevcuttur ve bu tanımların çoğu girişimcileri daha tutarlı olarak tanımlanan üretim faktörleri ile aynı kritik kategoriye yerleştirmektedir.

Örneğin, bazı ekonomistler bir girişimci, kar için diğer faktörleri (toprak, emek ve sermaye) kullanan bir kişi olarak tanımlarlar. Diğer tanımlar, girişimciliği daha soyut bir biçimde ele almaktadır; girişimciler, onları kontrol altında tutmaksızın diğer faktörler arasında yeni fırsatlar belirlemektedir.

Yıkıcı yenilikler insanın içgörünün sonucunda ortaya çıktığı için, girişimciliğin emeğin ayrı bir faktörü olarak düşünülmesi tamamen açık değildir. Ekonomistler, girişimcilerin emekçilerden farklı olup olmadıklarına, emekçilerin bir alt kümesidir ya da eşzamanlı olarak ikisi birden olup olmadıklarına katılmıyorlar.

Girişimcinin Teorisi

Ana akım mikroekonominin en az gelişmiş yönlerinden biri, girişimcinin teorisidir. 18. yüzyıl ekonomisti Richard Cantillon girişimcilere "riske karşı özel, riskli bir grup" demişti. O zamandan beri, risk alma, ekonomik girişimcinin önemli bir özelliğidir.

Jean-Baptiste Say ve Frank Knight gibi daha sonra ekonomistler, piyasa riskinin girişimcinin önemli unsuru olduğuna inandılar. Joseph Schumpeter ve İsrail Kirzner'in bağımsız olarak üretken bir çerçeve içinde risk taşıyan kapsamlı uygulamalar geliştirdikleri 20. yüzyılın ortalarına kadar olmadı.

Schumpeter, üretimin diğer faktörlerinin ekonomik olarak faydalı olması için koordinasyon mekanizması gerektiğini belirtti. Ayrıca, kârların ve menfaatlerin sadece ekonomik kalkınmanın bulunduğu dinamik bir ortamda var olduğına inanıyordu. Schumpeter'e göre, gelişme yaratıcı bireylerin üretim faktörlerinin yeni kombinasyonlarını düşündükleri zaman gerçekleşir. Schumpeter, girişimcilerin dinamizm ve büyüme yarattığını savundu.

Üretim Faktörlerine Ödeme

Bazı ekonomistler, üretim faktörlerini, değer üreten ve geri dönüşü sağlayan girdiler olarak tanımlarlar. İş, değer yaratır ve ücret ödemesi olarak iş için ödeme alır. Capital, kullanımı için ödeme olarak faiz alır. Arazi, kullanım karşılığı olarak kiralar alır. Bu teoriye göre kazanç alan girişimci.

Bu teori, emekçiyi ve girişimciyi geri dönüş türüne göre ayırt eder. Bu görüşte bazı önemli zorluklar var.Örneğin, girişimciler marjinal gelir ürünleriyle orantılı olarak kâr alır mı? Girişimcilik için, yukarı doğru eğimli bir arz eğrisine karşılık gelen, getirilerine karşılık gelen tanımlanabilir bir pazar var mı?

Girişimcilik ve Varlık Sahipliği

Bu konular bir başka soru soruyor: Bir girişimci mutlaka ekonomik varlıklara erişime ihtiyaç duyuyor mu? Bazı ekonomistler hayır diyor; Önemli olan fikirler. Bu bazen saf girişimci olarak bilinir. Bu teoriye göre, girişimci davranışlar marjinal ve tamamen entelektüeldir.

Diğerleri katılmaz, zira sadece bir varlık sahibi onları risk altına alabilir. Bu görüş, girişimciliğin bir firmanın kurulması ve işletilmesi ile diğer faktörlerin konuşlandırılmasında somutlandığı varsayıyor.

Avusturyalı ekonomist Peter Klein, girişimciliğin bir istihdam kategorisi değil de bir süreç veya nitelik olarak ele alınması durumunda bir üretim faktörü olarak ele alınamayacağını söyledi. Normal iktisadi faktörler, ekonomik mücadele zamanlarında değer kaybedilebilir. Ancak nitelikler için geçerli değildir.