a:

Riskten kaçınma konusundaki davranışsal ekonomistlerin bulguları en iyi şekilde "kayıplar kazanımlardan daha büyük tezgahlarda" belirtilerek özetlenebilir. Davranışsal bir perspektiften, kaybetme acısı daima kazanma zevkinden daha büyüktür.

Davranışsal ekonomi, ekonomik davranışları mikro ekonomik bir yaklaşım olmaktan ziyade psikolojik bir bakış açısı ile inceler. Ekonomik ajanlar, fayda maksimizerler veya hatta rasyonel olarak kabul edilmez; Bunun yerine, kararları doğru tercihler ve önyargılarla ilgili ipuçları için ayrıştırılır. Alan öne çıkmıştır; insanlar sayılar yerine psikoloji tarafından bilgilendirilen çok sayıda ekonomik kararlar verirler.

Prospect teorisi bu alanlardan biridir. Kişilerin potansiyel bir kayıp ya da potansiyel bir kazanç karşısında olup olmamalarına bağlı olarak risk altında farklı davrandıkları yönündeki eğilimi belgeleyerek neoklasik ekonomi kavramlarına karşı meydan okudu.

Olası teoriye göre, risk altında olan karar verme iki aşamalı bir süreçtir. Birincisi, karar, potansiyel kazanç ve kayıpları açısından düzenlenir veya basitleştirilir. Yeni bir araba kazanma şansı için 10 dolar ödemek, 10 dolarlık bir kayıp ve yeni bir araba kazanma ihtimalini azaltır.

İkinci aşamada, farklı sonuçların olasılığını ve kişiye olan değerini kabaca değerlendiren değerlendirme yapılır. "Olasılık" ın mutlaka gerçek bir sayısal olasılığı ifade etmediğini not etmek önemlidir. Daha ziyade, kişinin yaşanmakta olan bir şeyin kabaca tahmini anlamına gelir. Karar verici, gerçek olasılık sadece% 0,00 olsa bile, arabayı kazanma şansının kabaca% 5 olduğuna karar verebilir. Öngörü teorisi ayrıca, insanların düşük olasılıkları aşmaya eğilimi gösterdiğini bulur.

Prospect teorisi tarafından tanımlanan karar verme sürecinin üç kritik özelliği vardır. Birincisi, teori insanların vakum içinde karar vermediklerini kabul eder. Kazanma şansına 10 dolar harcamak, birkaç dakika önce 10 dolarlık bir zemin bulunup bulunmadığına veya kişinin benzer kumarlarda 100 dolar kaybedip kaybetmediğine bağlı olarak çok farklı hissedebilir. Bu karşılaştırma setine referans noktası denir.

İkinci olarak, referans noktasına daha yakın olan potansiyel kayıp veya kazanımlara, referans noktasından uzak olanlardan daha yüksek bir değer verilir. Zaten benzer kumarlara 100 dolar harcayan kişi için, 10 dolar daha fazla bir masraf gibi görünebilir. Zaten bu kumarlarda 1.000 $ harcayan kişi için başka bir 10 dolarlık bir şey gibi gözükmeyebilir.

Üçüncü olarak ve en önemlisi risk açısından bakıldığında, teori, kazançların keyif verici olabilmesi için kayıpların daha acı olduğunu savunuyor. Başka bir deyişle, 10 doları kaybetmekle ilgili daha fazla acı var; 10 doları kazanmaktan daha çok zevk var.

Bu ilişki, çerçevelemenin davranış araştırmasında belirgin bir şekilde belirginleştiğini açıklar: Doğru zihnindeki bir yarışma organizatörü, yukarıdaki kumarı "10 doları kaybetmenin yaklaşık% 100 kesin bir yolu" olarak tanımlamaz. Bunun yerine, giriş maliyetine kıyasla çok büyük bir potansiyel kazanç açısından çerçevelendi. Kazanç, hattaki miktardan daha yüksek olmalı, aksi takdirde çoğu kişi riskin buna değmeyeceğini belirleyecektir.